Door Melle Middel /
Een half uur hard fietsen en ik was bij het Paterswoldse meer. Een kwartiertje later voer ik daarop, in een roeiboot of in een zeilbootje. Soms alleen, vaak met een vriend. Soms in de luwte; dat schoot niet op. Soms in een storm; dat was keihard werken. Ik was – blijkbaar – handig genoeg om het te overleven, er zelfs veel plezier aan te beleven. Want ik ben er nog.
We gingen in die tijd (zeg jaren vijftig) zondags tweemaal ter dienst. Dus moest ik ’s middags ook; vond mijn moeder. Mijn vader dacht daar anders over. Ondanks dat hij dienende broeder – of al priester – was vond hij dat ik ’s zondagsmiddags op het meer thuishoorde. Zo werd ik dus ‘ingedeeld’ en ‘beopdracht’. Ik kan me niet herinneren dat ik daartegen geprotesteerd heb.
Toen ik 16 werd kwam ik op ‘De Grote Jeugd’. Van meet af aan brachten mijn vriend en ik na afloop twee zussen thuis. Dat ‘werd’ wat. Maar dat mocht eigenlijk niet … we moesten wachten tot ik 18 zou zijn. Dat werd best wel goed uitvoerbaar doordat aan onze interpretatie ervan niet al te zeer werd getornd. Mijn 18de verjaardag werd hierdoor een super-feestelijke dag!
Wim, Freek en ik gingen studeren. In Groningen. Wij werden ook – op 200 km afstand – lid van de KAS, de landelijke Kring van Apostolische Studenten. Wij werden absoluut niet beperkt in onze vrijheid van denken, ook niet in onze vrijheid van ‘apostolisch’ denken. Eigenlijk hadden we in de KAS, maar ook binnen ‘de Grote Jeugd’ een gesprekskader om na te gaan wat apostolisch denken eigenlijk was.
In feite ga ik als tachtigjarige nog steeds na wat dat is. En dat voelt niet verkeerd! … Zo zegt een Groninger dat!
Heerlijk om dit te lezen, Melle. Zo kon het inderdaad ook. En zo was het ook vaak, zeker hier in het noorden. Maar het was niet voor iedereen in het hele land zo.
Melle, ik herken dit helemaal. in mijn jeugdjaren ‘volgde’ ik in Den Haag 1 en daar heb ik nooit enige beperking gevoeld om vrijuit te kunnen praten en denken. Ik heb er alleen maar mooie herinneringen aan, ondanks de zondagmiddagdiensten en de woensdagavonddiensten, waar ik overigens nooit kwam. De KAS heeft mijn horizon vergroot en heb er geleerd over dingen echt na te denken. Maar… wat is er daarna gebeurd? Vanaf ca. 1970 werd mij ineens verteld hoe ik behoorde te denken en te doen en dat heeft menigmaal sterk geschuurd. Hoe hebben we het kunnen laten gebeuren?
Mooi levensverhaal Melle. Het staat in contrast met wat Renske Doorenspleet beschrijft, maar is eveneens een ervaren waarheid binnen het apostolisch genootschap. Beide waarheden erkennen is oog hebben voor pluralisme. Deze ervaren waarheid spreekt me meer aan dan die andere, omdat ik mijn eigen levensverhaal daarin beter herken.
Bedankt voor dit zeer korte verhaal en voor alles wat je voor mij met name tijdens mijn studietijd hebt betekend.
Groeten van Ed Hamstra