Door Rob Tijdeman /
Laatst sprak een zuster tegenover me uit dat ze er veel moeite mee heeft dat er bij het rondgaan niets meer gezegd wordt. Waar eerst gezegd werd “Uw zielsaanbieding is aanvaard en wordt hiermee bevestigd”, en dit niet lang geleden gewijzigd werd in “Uw vernieuwde willen om een liefdevol mens te zijn wordt bevestigd”, is het nu zo dat deze formule vóór de rondgang wordt uitgesproken door de voorganger waarna er tijdens de rondgang niets meer gezegd wordt tegen de persoon die rondgaat.
De klacht over dit zwijgen had ik al eerder vernomen. Voor mij is het reden om niet meer aan de rondgang deel te nemen. De ‘verbondsvernieuwing’ heeft al plaatsgevonden en wat overblijft is een rondje lopen waarbij je iemand diep in de ogen kijkt die je een in wijn gedoopte ouwel geeft. Nu kennen we allemaal de video waarin mensen enkele minuten zwijgend tegenover elkaar zitten en zo nonverbaal contact krijgen en er allebei blijer van worden, maar dat ene moment tijdens de rondgang is voor mij te kort om zo contact te krijgen.
De opmerking van die zuster bleef kennelijk bij me hangen, want ’s nachts droomde ik van de rondgang. Zoals gewoonlijk sprak de voorganger het gebed voor de rondgang uit waarin de bron van leven dank gebracht werd voor wat ons ten dienste staat en het verlangen werd uitgesproken om daar de komende tijd op een mooie, verantwoordelijke manier mee om te gaan.
Maar toen gebeurde er iets bijzonders: de gemeenschap zong op een mij onbekende manier gemeenschappelijk “Ik wil een liefdevol mens te zijn”, zoals na het dankgebed driemaal amen werd gezongen. Dit kwam kennelijk in de plaats van het vernieuwde willen dat de voorganger in haar formule uitsprak, want nu volgde er geen door de voorganger uitgesproken formule. De aanwezigen hadden het immers nu zelf gezegd. De rondgang volgde, waarbij degene die de ouwel uitdeelde eerste de schaal met ouwels wegdraaide en toen zei: “Uw voornemen wordt bevestigd”. Helaas werd ik toen wakker. Eigenlijk best een mooie droom.
Het feit dat ik naar de eredienst kom en ga staan bij het gebed voor de rondgang zegt toch voldoende over mijn voornemen liefdevol in het leven te willen staan. Een gezamenlijk lied kan ook een optie zijn. Een ouwel met wijn voegt voor mij daar niets meer aan toe.
Als we niet meer duidelijk kunnen maken wat de intrinsieke waarde van de rondgang is, kunnen we dit beter stoppen.
Wellicht is de tijd van schuld en zonde, goed en kwaad achter ons.
Beter dan allerlei pleisters plakken waardoor de eenvoudige waarde van vergeving en opnieuw beginnen nog meer devalueert.
Door de schrale inhoud van het gesproken woord op zondag in onze gemeenschap,
wordt ik niet ’tot een nieuw besluit gebracht’.
Dan kun je je afvragen of de rondgang nog wel zin heeft.
Er is echter al zoveel afgeschaft in de loop der jaren.
Rituelen zijn bedoeld om ons in een staat te brengen waarin we open staan voor invloeden/aanvoelen/energie, of hoe je dat ook maar noemen wilt, van buiten ons of misschien in de diepere lagen binnenin ons. Hoe dan ook, we hebben als mens de ervaring dat het werkt. Het doel dat we in ons Apgen nastreven en waar we het over hebben, is absoluut gebaat bij inspirerende erediensten waarin rituelen altijd een zinvolle bijdrage leveren.
Ik vind de door Rob bedachte vorm zeker de moeite waard om in overweging te nemen. Met de juiste melodie en zangvorm lijkt het me een waardevolle invulling van het gat dat is ontstaan door alle verzakelijking en versobering.
Dromen zijn bedrog.